Waanzin

Er was eens een reis van Don Det (Laos) naar Siem Riep (Cambodja) Het boeken vanaf Don Det kon bij meer dan genoeg touroperators, maar ze zouden allemaal met dezelfde company gaan, dus afdingen ging niet en een VIP-bus is dus ook geldklopperij. 20-1-2014 een geplande vertrektijd om 08:00 uur-> het eiland af met een boot, check! Verwachte aankomsttijd 22:00 uur.

Op het vaste land ons paspoort en geld afgegeven aan de goed engels sprekende tourguide voor het Cambodjaanse visum, we waren helemaal happy en in de veronderstelling dat het een keer goed geregeld was.. *hopen*
Daar gingen we 20 min de bus in richting grens, uitstappen, grens overlopen waar we nog een koorts check krijgen. Daarna wachten op de paspoorten, die een uur later netjes terugkwamen. 10:45 uur YESS, we kunnen.. het gaat écht een keer goed!
Waarom gebeurt er nou niks?? Ow, nog even wachten op onze bus.. die zal er zo wel zijn. Ondertussen nog een bus vol met reizigers die de grens overkomt.. maar wacht even, waarschijnlijk gaan we dus ook nog wachten tot dat zij hun paspoort terug hebben, grr! *Zen, komt allemaal goed* We hebben ons hostel toch al geboekt, dus ons bedje wacht wel op ons.

12:30 uur komt er een bus, oke, lang genoeg gewacht, gas op die lollie!
De hele club stormt naar de bus, en vervolgens staat iedereen daar in de volle zon weg te zweten.. we mochten de bus niet in, en de chauffeurs gingen rustig lunchen. Prachtig.. we hebben toch allemaal al betaald, wat zal hun het verrekken.
Alvast even de bus in om een plekje te reserveren.. huh.. mis ik niet iets? Ha ik zie het al, volledige stoelen en (rechte) rugleuningen zijn niet compleet. Tsja, als we er maar komen. Deze bus is maar voor even (dachten we) want we zullen snel genoeg splitsen, deel naar Siem Riep en een deel naar Phnom Pehn.

13:30 uur Whoehoe, we kunnen! Beetje vertraging moet kunnen, want ingecalculeerd was 12:00 vertrek vanaf de grens. Japie, start de wagen! Japie, s.t.a.r.t die wagen!!! Tuuuurlijk, kan er óók nog wel bij. Niet alleen het interieur is gaar, de motor ook! Iedereen weer uit de bus, behalve wij 4, we hadden de achterbank en de motorklep was al open voor ons en konden geen kant op, dus wij kijken wel gezellig mee.
De chauffeur haalt er wat bouten uit, sproeit er wat water op en om 15:00 uur doen we nog een poging te vertrekken. Het start, slaat af, het start.. 2 meter verder.. we zijn op weg met een piepende motor, maar hij rijdt. Chauffeur geeft plankgas alsof zijn leven ervan af hangt... beter laat dan nooit.

Vervolgens hebben we ook een medereizigster die bier mee de bus in had.. prima.. maar tussenstops zou ik voorlopig niet verwachten.
Binnen het uur is deze dame ongemakkelijk heen en weer aan het wiegen waarvan we elkaar aankeken en dachten 'geen muziek in de bus en ze heeft geen oortjes in, gevalletje vreemd' totdat.. we een stroompje het gangpad op zien gaan.. ineens gaat haar vriend op een nog gaardere stoel zitten, en zij doet net of ze pijn aan haar enkel heeft, wat ze rijkelijk besprenkeld met water.. om.. jazeker... haar lauwe z**k te verdoezelen, lekker dan, de hele reis met een natte broek, ha ha!

Zo, sit back en relax in deze meer dan afgeragde bus (die in Nederland nog niet mischien door de APK zou komen, zelfs niet in het oorlogsmuseum te vinden is)
Maar terwijl we in deze urendurende achtbaan zitten, stuiterend loskomend van onze stoelen terwijl we over rotsen/ keien/zandweg rijden denken we dat het allemaal niet gekker kan, komt het volgende. De bus starten was bij elke stop een probleem, maar enige tijd later ging het schakelen naar zijn 3 niet, maar onze creatieve "chauffeurs" weten daar wel iets voor. Klep achterin de bus openen en schakelen maar.. met een schroevendraaier! Jaja, je leest het goed, urenlang, klepje open, klepje dicht om te schakelen. Dan blijkt ook nog dat de splitsing 75 km voor Phnom Pehn plaatsvindt, fijn al die extra uren in dit antieke blik op wielen. 23:30 uur mogen we uiteindelijk deze bus verlaten om ons bij een overvolle bus met locals te voegen richting Siem Riep. 04:30 uur, we zijn er, tuk-tuk in naar het hostel waar we eindelijk kunnen slapen. Om 05:15 uur zijn we bij het hostel, gegevens ingevuld en daar stonden we dan, te wachten. We vragen waarop we staan te wachten en die lijpo zegt kalmpjes "we have no room".
Oke, stop, rewind, sorry, WAT!? We hebben vooraf geboekt, de walk-in (mensen uit dezelfde bus, zonder reservering) krijgt dus net ONZE kamer??? Ja dus, dat zagen we goed. Sonja haar 'ik ga uit mijn plaat-knopje' gaat om, waar wij met zijn drieen staan met de gedachte "prima, kan er ook nog wel bij, de zon komt vanzelf weer op". Uiteindelijk worden we met de tuk-tuk naar een ander verblijf gebracht, lekker douchen om 06:45 dan toch nog een matrasje voor ons. En het fijnste is dan om 10:30 klaarwakker te zijn ;-)

Deze Verotte Inelkaargestorte Pauperbus heeft ons een urenlange zweterige en stofhappende, met alle kuren van dien toch, een onvergetelijke rit opgeleverd. 22 uur durend avontuur waar we nu wederom weten dat reizen niet alleen maar lichaamsgeur en maneschijn is.